Rozdział 18 - Odczytuję codziennie Twoją miłość i nadzieję z oczu, widzę twoje drżące wargi, kiedy milczysz

          Całe pomieszczenie wypełnił spokój i błoga cisza, która co kilka chwil zostawała przerywana przez miauczenie czarnego, wychudzonego kota, siedzącego na parapecie. Patrzył w szarą przestrzeń znajdującą się za oknem. Słońce, które dosłownie kilka minut temu oślepiało całą, moją twarz zniknęło gdzieś za chmurami. Koniec lata zbliżał się wielkimi krokami.
       Wstałam z łóżka, czując narkotykowy głód. Starałam się o tym nie myśleć, ale w końcu uległam i wzruszyłam ramionami sama do siebie, siadając przy dużym, drewnianym stole. Wysypałam biały proszek na gazetę i ułożyłam go w idealną kreskę. Jednym, szybkim ruchem wciągnęłam wszystko i przetarłam kilkakrotnie swędzący nos. Chwyciłam do ręki miętowego papierosa i usadowiłam go pomiędzy swoimi wargami, podpalając. Zaciągnęłam się nikotynowym dymem i wstałam, kierując się w stronę niedużej kuchni.
- Kici kici - szepnęłam po drodze, dając znać mojemu zwierzakowi, że czas na śniadanie. Nałożyłam wcześniej wyciągnięte z lodówki jedzenie dla kota do szarej, niedużej miski i ukucnęłam przy zwierzaku, drapiąc go delikatnie za uchem. 
- Powinnaś w końcu go jakoś nazwać - Odwróciłam głowę w stronę drzwi słysząc męski głos.
       Stał oparty o framugę i zmierzył mnie wzrokiem. Uśmiechnęłam się blado i wstałam, wyciągając z ust papierosa. Podałam mu go, a on zaciągnął się mocno, wypuszczając dym w przestrzeń. 
- Jesteś głodny? - Zapytałam, otwierając lodówkę. Kątem oka zauważyłam, że kiwa przecząco głową i podchodzi do mnie. Objął mnie w pasie, przysuwając do siebie. 
- Czemu tak wcześnie wstałaś? - Zapytał. Odwróciłam się w jego stronę, a on patrzył na mnie z góry, unosząc brwi.
- Po prostu - westchnęłam cicho - nie mogłam spać. 
- Znów miałaś ten sam sen, prawda? - Szepnął, odgarniając kilka kosmyków włosów z mojej twarzy. - Powiesz mi do cholery kim ON jest?! 
- Jay! - Spojrzałam na niego błagalnie - nie dziś. - Odszepnęłam, wyrywając się z jego uścisku. Wyszłam z kuchni, wracając do salonu.


       - Obiecuję, że znajdę sobie niedługo jakąś pracę - szepnęłam, odkładając stos kartek na stół i spojrzałam w stronę drzwi, w których stał JJ. 
- Nie martw się o to - odpowiedział i zdjął kurtkę, wieszając ją na wieszaku. 
Zawsze taki był. 
       Odkąd tu przyjechałam, pomagał mi i wspierał. Jay jest dj w najlepszym klubie tutaj - w Phoenix. Poznaliśmy się tego samego dnia, kiedy opuściłam rodzinne miasto. Nigdy nie miałam lepszego przyjaciela, mimo wszystko, kocham go jak brata. 
- Ciągle piszesz? I tak mu tego nie wysyłasz - usłyszałam, lekko podirytowany głos. JJ usiadł na skraju sofy, patrząc na stos kartek, który wcześniej odłożyłam. Oblizałam nerwowo usta, zdezorientowana.
- Czekaj... - Chwyciłam kartki do ręki - co ja mam przez to rozumieć? - uniosłam brwi.
        Każdego dnia piszę listy. Piszę listy do niego. Tak, do Justina Mahone. Od dwóch lat zmagam się z tą moją pustką w sercu. Jay przyglądał mi się, kiedy pisałam. Ale nigdy nie wiedział co pisałam i do kogo pisałam.
- Ja.. znaczy nie to chciałem powiedzieć - zająknął się i wstał.
- Stój - szepnęłam. - Czy Ty..
- Tak - przerwał mi. - Przeczytałem Twoje listy. Przeczytałem każdy list, Hayley. Odczytuję codziennie Twoją miłość i nadzieję z oczu, widzę twoje drżące wargi, kiedy milczysz i słyszę Twój płacz.. Każdej nocy - szepnął. - Nie wiem kim on jest i dalej nie chcesz mi powiedzieć jak się tu znalazłaś. - Usiadł z powrotem a ja wbiłam wzrok w drewnianą podłogę. Wszystkie uczucia przelewałam na papier, tyle słów, które chciałam mu powiedzieć w twarz, tylko gestów, tyle spojrzeń w oczy. Tyle pieprzonych dni bez niego, bez mamy, bez Raffaela, bez mojego taty. Tyle emocji buzowało we mnie każdego dnia, musiałam sobie radzić. 
         Nagle ocknęłam się jakby z transu i zmarszczyłam brwi, patrząc na chłopaka.
- Jak mogłeś.. - szepnęłam. - Do cholery.. Jak mogłeś, JJ?! - podniosłam ton.
- Wiem, ja.. - wyszeptał, ale uniosłam dłoń, sygnalizując, że nie chcę go słuchać.
- Jesteś straszną suką! - Warknął po chwili, wymijając mnie i uderzył moje ramie.
- Nienawidzę Cię.. - Krzyknęłam. Jay usiadł na sofie i ponownie jego wzrok skierował się na moją twarz. 
         Prychnął pod nosem i zaśmiał się jakby bez humoru.
- Powinnaś być mi kurwa za wszystko wdzięczna, jesteś dla mnie nikim i nie masz żadnego prawa podnosić na mnie głosu, zrozumiałaś?! - Ryknął na mnie, na co przymknęłam powieki i otworzyłam je po chwili. Wyszłam z salonu, biegnąc po schodach na górę.
        Dwa lata, minęły dwa lata. A ja wiedziałam, że nie mogłam wrócić. Nie umiałabym żyć tamtym życiem, nie umiałabym teraz nawet spojrzeć na moją matkę, na brata. Czuję się nijaka, przez moje błędy. Czuję tą cholerną pustkę każdego dnia i wiem, że będę musiała zmagać się z nią do końca życia. Ja nie wrócę, nie wrócę nigdy.
       Usłyszałam ciche pukanie a potem zgrzyt otwierających się drzwi. Siedząc na łóżku, nawet nie spojrzałam w jego stronę.
- Mogę? - szepnął. Nadal milcząc wpatrywałam się w martwy punkt na ścianie.
- Przepraszam, Hayley nie chciałem. 
- Nie.. - przerwałam mu - zawsze przepraszasz a później robisz to samo. Nie dość już? - Spojrzałam na jego rozdrażnioną twarz i westchnęłam pod nosem. - Cokolwiek - mruknęłam. Wszedł wgłąb pokoju i usiadł na łóżku, obok mnie. 
       Pocałował mnie delikatnie w ramie i oparł na nim głowę. 
- Chcę wiedzieć, teraz - powiedział stanowczo. Wzięłam głęboki oddech, odchylając głowę do tyłu.
- Dwa lata temu.. - odchrząknęłam cicho. - Dwa lata temu poznałam chłopaka. Nie był na niego dobrym materiałem, ale zakochałam się na zabój. Potem okazało się, że on nigdy nie kochał mnie, choć później - wzięłam oddech - zrozumiałam,że i tak nie jestem mu obojętna. Tego samego wieczoru - spuściłam wzrok i przegryzłam wargę, przymykając powieki. 
- Tego samego wieczoru, co? - Uniósł swoje gęste brwi.
- Tego samego wieczoru umarł mój ojciec - dokończyłam szeptem. - Był dla mnie wszystkim, był wspaniały, ale odszedł, zostawił mnie - przełknęłam głośno ślinę, kontynuując - ja nie miałam siły i poddałam się, zostawiłam wszystko i wyjechałam. Zostawiłam Justina, zostawiłam Raffaela - mojego brata, zostawiłam moją mamę. Zostawiłam swój cały świat i tak po prostu wyjechałam - wyszeptałam. Łzy zaczęły spływać po moich policzkach, a ja skierowałam zmęczony wzrok na swoje dłonie. - Z jednej strony chciałam być kompletnie sama, bez nich, a z drugiej...
- Chciałaś aby Cię znaleźli? - dokończył za mnie. - Hayley, zrobiłaś to świadomie - uniósł mój podbródek. 
- Tak wiem,ale..- zamilkłam. - Miałam nadzieję.. 


WRÓCIŁAM i nie wiem co napisać, bo i tak mi nie ufacie. Nie obiecuję nic, rozdziały będą dodawane, ale nie systematycznie. Skończę tego bloga.
Możecie znaleźć mnie na twitterze, tam jestem najczęściej: http://twitter.com/littlelxvato lub gadu: 23587581