Rozdział 3 - Straciłam pracę, Hayley.

   Weszłam do szkoły równo z dzwonkiem. Cudownie, spóźnienie na pierwszą lekcje tuż po długiej przerwie - pomyślałam idąc w stronę mojej szafki. Przeszłam obok znanej mi już grupki chłopaków, wypatrywałam wzrokiem Justin'a, choć... nawet nie wiem po co. Oglądał coś na telefonie śmiejąc się pod nosem, oczywiście razem z nim mój brat. Czy oni zawsze muszą robić to samo? Gdy mnie zauważył rzucił tylko obojętne spojrzenie i odwrócił wzrok. No i proszę! Znajomość z nim skończyła się równie szybko jak i zaczęła. Ale w sumie - pieprzyć to. Nie zależy mi zbytnio na bliskim kontakcie z nim, jemu chyba też nie. Brak okazania jakiejkolwiek chęci do tej chorej znajomości, zero zaangażowania. Boże, co ja wygaduję?! Zaczynam się o siebie martwić. Na co mi on w ogóle? Jeszcze przytargałby ze sobą masę problemów, których mam aż nad to. Dobra koniec już, dość Wilson. Z miną pozbawioną emocji, weszłam do sali nr. 601. 

   Chłodne krople deszczu zaczęły spływać po moich włosach i twarzy. Piękną mamy jesień tej zimy, nie ma co. Autobus jak na złość znów uciekł sprzed nosa, jeszcze ten cholerny deszcz i 30 minut drogi do domu, przepięknie. 
   Szłam wąską uliczką i kątem oka dostrzegłam, że zwalnia mnie obok mnie czarny passat.
- Wskakuj - Przednia szyba się otworzyła, a w niej pojawił się nie kto inny jak Justin. Czekajcie, ej! Justin? Jednak mam dziś pecha. 
- Obejdzie się - powiedziałam i przyspieszyłam kroku.
- Co się znowu stało? To tylko przyjacielski podwóz do domu - uśmiechnął się pod nosem. Nie odpowiedziałam, wolałam już to przemilczeć - może szybciej się odwali. Jednak chłopak nie dawał za wygraną, jechał dalej. W pewnym momencie wjechał na chodnik zagradzając mi tym samym drogę. 
- Co do... - Przystanęłam, poprawiłam torbę spadającą mi z ramienia i chciałam ominąć samochód z którego właśnie wysiadł chłopak.
- Wsiadasz czy nie? - stał tak chwilę przy otwartych drzwiach. Zauważywszy, że nie reaguję, zamknął samochód i dogonił mnie.
- Co znowu zrobiłem nie tak? - Złapał delikatnie za mój nadgarstek, stanęłam lecz odwrócona do niego plecami. Czekałam aż mnie puści. Chwycił mnie jeszcze mocniej przyciągając do siebie.
- Jesteś głupszy niż sądziłam - Stanęłam z nim twarzą w twarz, czułam jego ciepły oddech na moim policzku. Patrzył mi w oczy i odgarnął kosmyk mokrych włosów z czoła. 
- Jesteś piękna nawet jak się złościsz - odparł żartobliwie. Moje serce mimowolnie zaczęło szaleć. Biło tak szybko i głośno a ja nic nie mogłam na to poradzić. Wydawało mi się, że nawet je usłyszał, bo się uśmiechnął. - Znów się rumienisz - szepnął. Drgnęłam, po czym spuściłam wzrok. Czułam, że jestem cała przemoknięta. Deszcze padał i padał, jakby nigdy miał nie przestać. Przymknęłam powieki i wyrwałam rękę z jego uścisku. 
- Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? Myślisz, że kim ty jesteś? Najpierw traktujesz mnie jak zwykłe ścierwo, potem przychodzisz, wielokrotnie przepraszasz i jeszcze sytuacja z tym nieszczęsnym radiem. Co to miało być? Co chciałeś tym osiągnąć? Potem jeszcze totalna olewka i teraz traktujesz mnie jakby nic się nie stało. - Odparłam stanowczo, lecz półtonem. Nie krzyczałam, nie unosiłam się. Musiał zobaczyć, że kompletnie mnie to nie rusza. - Nie wiem co ty wyrabiasz, ale proszę Cię skończ z tym. - Wzruszyłam ramionami. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie. Nie obchodziła mnie już pogoda, ani moje szybko bijące serce, po prostu szłam.
- Wybacz, naprawię to. Jeżeli będę się starał to dasz mi szanse? - Usłyszałam za plecami. Nie odwróciłam się, nie spojrzałam po raz kolejny w jego stronę tylko uśmiechnęłam się lekko. Dał sobie chyba spokój bo po chwili usłyszałam tylko z daleka pisk opon. 


   Otworzyłam drzwi i szybko weszłam do środka. Ściągnęłam przemoknięty płaszcz i zabłocone buty.
- Pada. - usłyszałam. Odwróciła głowę i ujrzałam mamę która przygląda mi się zamyślona. Trzyma w dłoniach kubek i uśmiechała się blado. 
- Coś się stało? - zapytałam. Była zupełnie nieobecna. Nic nie odpowiedziała tylko poszła w stronę salonu. Odłożyłam torbę i ruszyłam za nią. 
- Mamo?
- Tak? - Usiadła na kanapie odkładając naczynie. 
- Powiesz mi? 
- Straciłam prace. - Wzruszyła obojętnie ramionami. 
- Jak to? Jak to straciłaś prace?! 
- Przyłapałam szefową na stosunku z Jerry'm. Jerry jako szef innego bardzo popularnego salonu ze sukniami ślubnymi zagroził, że jeżeli się z nim nie prześpi to narobi nam problemów. Bardzo dużo problemów. Nasz interes nie za bardzo się kręci, więc ona postanowiła spełnić jego prośbę, a raczej rozkaz z obawy, że będzie musiała zamknąć nasz salon. Już wcześniej podejrzewałam, że mają ze sobą coś więcej wspólnego, ale miałam nadzieję, że się mylę. Gdy dowiedziała się, że ich widziałam powiedziała, że jestem zwolniona bo boi się, że wyjdzie to do osób trzecich a wtedy oboje będą zrujnowani. Straciłam pracę, Hayley. - pociągnęła niezdarnie nosem nie odrywając wzroku od jednego punktu na ścianie. Cofnęłam się kilka kroków do przedpokoju, założyłam pierwsze lepsze buty i wybiegłam z domu. Burza, słyszałam za sobą pojedyncze grzmoty. Na dworze było już ciemno. Biegłam ile sił w nogach. Zatrzymałam się dopiero przed ogrodzeniem domku o numerze 913. Przeszłam przez bramkę i szybkim krokiem dotarłam do drzwi. Naciskałam energicznie przycisk dzwonka. 
- Cześć, miło Cię widzieć - odparł zadowolony Justin. Przekręciłam oczami.
- Skłamałabym mówiąc, że Ciebie również. Jest twoja mama? - wysapałam głośno dysząc. Uniósł brwi i podrapał się bez darnie po skroni. Otworzył szerzej drzwi. Weszłam wgłąb domku rozglądając się nerwowo. 
- Ty! - Podeszłam do blondynki siedzącej w kuchni i zgrabnie mieszającej coś w przezroczystej miseczce.
- Co ty tutaj robisz? - Oburzyła się. 
- Powiem krótko. Mnie ani moją mamę nie obchodzi z kim i po co sypiasz. To, że on tobie zagroził odbiło się na nas wszystkich. My nie jesteśmy niczemu winni! Mogłaś z nią porozmawiać o tym, a nie ją zwalniać. Jesteś zwykłą, pieprzoną egoistką. Nie można wyrzucać z pracy od tak sobie. Zastanów się nad sobą, jak ty mogłaś zrobić coś takiego? Moja mama pracowała u Ciebie od samego początku. - Wykrzyczałam, czekałam na jej jakąkolwiek reakcje. Może przyjdzie po rozum do głowy.
- Słuchaj gówniaro, nie wtykaj nosa w nieswoje sprawy. Nie masz prawa się tak do mnie odzywać. W tej chwili proszę wyjść! - Wstała z krzesła i szła w moją stronę, wskazując palcem na drzwi wyjściowe.
- Co tu się do cholery dzieje?! - Wtrącił się chłopak. Zupełnie zapomniałam o jego obecności. Był kompletnie zakłopotany.
- Mamusi zapytaj - Rzuciłam im obojgu gniewne spojrzenie i wybiegłam trzaskając drzwiami. Nie powinnam tego robić, tam być i mówić tego wszystkiego. Ale ktoś musiał. Co ta kobieta sobie wyobrażała? 
- Zaczekaj, Hayley! - Wybiegł za mną. Jeszcze tego mi było trzeba. Dogonił mnie chwytając za rękę. Spojrzałam w jego stronę i szybko ją zabrałam.
- Co mam zrobić żebyś się odczepił? 
- Ja tylko...
- Nie obchodzi mnie to, po prostu się odwal