Rozdział 9 - Jesteś kolejną bezużyteczną dziwką.

* dalej oczami Justin'a *

    - Dwie osoby potwierdziły, że Hayley Wilson kręciła się blisko budynku 15 minut przed podpaleniem. - stwierdził mężczyzna, chodząc w tę i z powrotem po pomieszczeniu. - Na zapalniczce, którą znaleziono niedaleko są jej odciski palców. Dziwne prawda? - Zatrzymał się by spojrzeć na mnie z uniesioną brwią i dalej wrócić do bezsensownego marszu w tę i we tę. 
- Bo ona zapewne zostawiłaby tą zapalniczkę tuż blisko budynku. Równie dobrze ktoś mógłby ją wam podrzucić. - Prychnąłem pod nosem. Wziąłem głęboki oddech i odchylając głowę do tyłu wbiłem wzrok w sufit. 
    Siedziałem od dobrej godziny na posterunku policji, wpajając im i sobie samemu, że Wilson to grzeczna dziewczynka. Ale nie wierzę, że kogokolwiek mogłaby skrzywdzić. Jest czasami porywcza, ponoszą ją emocję ale jestem przekonany, że Hayley jest nie winna.
- Posłuchaj. - Powtórnie przystanął i wolnym krokiem ruszył w stronę stolika przy którym się znajdowałem. Oparł na nim ręce i pochylił lekko głowę wpatrując się we mnie.
- W tym budynku byli ludzi, dociera to do Ciebie? - Syknął. 
- Hayley, ona... Ona była ze mną w tamten sobotni wieczór.
    Po wypowiedzeniu tych słów wbiłem wzrok w oczy policjanta. Patrzyłem w nie przez dłuższy czas - dając mu tym samym do zrozumienia, że mówię prawdę. Dobra, kłamałem w żywe oczy, ale co mi innego pozostało? Trzeba wyciągnąć dziewczynę z tego bagna i to szybko. Przyznaję, że to nie było pierwsze kłamstwo w życiu (no i zapewne nie ostatnie) i miałem nadzieję, poszło mi całkiem nieźle.
- Udowodnij - urwał krótko, odsunął krzesło i usiadł na nim. Westchnąłem cicho i zawiedziony spuściłem wzrok. - Daj jakiś dowód, masz świadków, że byliście wtedy razem? 
- Nie, ale... 
- No, więc właśnie.
- Byliśmy u mnie w domu, sami. Jak mogę Ci udowodnić, że to prawda? No jak? - Podniosłem ton. Jego klatka piersiowa uniosła się i szybko opadła. 
- Jesteście parą? - zapytał. Nastała męcząca cisza, która od czasu do czasu została przerywana przez mój cichy stuk palcami o blat stołu. 
- Muszę odpowiadać na to pytanie? To chyba nie ma nic wspólnego z podpaleniem? - Mógłbym powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi. Ale równie dobrze mogłoby się to kompletnie nie przyjąć i bardziej wiarygodne byłoby to gdybym potwierdził to, że jesteśmy razem. - Tak, jesteśmy parą. - Potwierdziłem. Wypuściłem powietrze z ust z cichym gwizdem. 
    Mężczyzna wstał i podszedł do drzwi z cichym " chodź za mną ". Posłusznie wypełniłem polecenie, nie mając zamiaru robić sobie większych problemów. Po króciutkiej chwili znaleźliśmy się w pomieszczeniu obok, ale już nie zupełnie sami. 
- Nic nie zrobiłam! - Wycedziła przez zęby wstając z miejsca. Była wściekła. BA! Teraz dopiero mógłbym podejrzewać, że zrobiła coś złego - ale to na prawdę BARDZO, BARDZO złego. Ale nie zrobiła, prawda? Drugi z policjantów kiwnął głową na tego, który stał obok mnie. Kiedy Hayley zobaczyła, że nie są sami od razu wbiła wzrok we mnie. Jej oczy były zupełnie inne. Strach, zmartwienie, gorycz i wściekłość w jednym - wybuchowa mieszanka. Patrzyłem na nią z troską i uśmiechnąłem się lekko by dodać otuchy. 
    Podszedłem do niej i chwyciłem za rękę plącząc przy tym nasze palce - chciałem tym samym pokazać, że faktycznie coś nas łączy. Nie opierała się, nie zabrała dłoni. 
- Hayley, czy to prawda, że sobotni wieczór spędziłaś z nim? - Kiwnął na mnie głową na co prychnąłem pod nosem lekko rozbawiony. Ścisnąłem mocno jej dłoń, by jej odpowiedź była taka, jakiej oczekiwałem.
- T-tak - wydukała szepcząc. Była już najwyraźniej tym zmęczona i przygnębiona. Poczułem wielką ulgę kiedy jeden z policjantów posyła drugiemu znaczące spojrzenie. 
- Jeżeli dojdą nowe dowody, nie wymigasz się tak łatwo - zwrócił się do dziewczyny grożąc palcem wskazującym. - Możecie iść - rzucił. Dziewczyna odwróciła się na pięcie i pociągnęła mnie za sobą. 
    Szybko wyszliśmy z budynku na który oboje nie mieliśmy ochoty już patrzeć. Szliśmy w ciszy dalej trzymając się za ręce. Kiedy byliśmy już w bezpiecznej odległości pospiesznie wyrwała się z mojego uścisku.
- Co Ci strzeliło do głowy? - Wykrzyczała prosto w moją twarz. I znów kompletnie zbiła mnie z tropu - Sobotni wieczór? Ja i ty u Ciebie? Oboje dobrze wiem, że ostatni raz widzieliśmy się w piątek w środku lekcji. 
- Uratowałem Ci tyłek, podziękowałabyś. - powiedziałem zupełnie rozbawiony całą sytuacją. 
- Jeżeli oni dowiedzą się prawdy, to...
- Nie dowiedzą - przerwałem jej szybko.
- Ale jeżeli tak, to... - 
- Od kiedy się o mnie martwisz? - powtórnie jej przerwałem. 
- Nie o Ciebie, tylko o siebie. Wtedy będą myśleli, że to naprawdę ja. - odwróciła głowę w bok, złożyła ręce na piersi. 
- A nie? - Zaśmiałem się cicho.
- Oj wiesz! Jak możesz - prychnęła cicho. Uderzyła mnie otwartą dłonią w prawe ramie, używając resztki sił.
- Ej - syknąłem. Przewróciła teatralnie oczami uśmiechając się blado. 
    Nagle ominęła mnie i ruszyła przed siebie. Dogoniłem ją szybko i bez słowa szedłem tuż obok. Milczeliśmy, ale żadnemu z nas to nie przeszkadzało. Nie pytajcie mnie czemu to zrobiłem, czemu okłamałem policjantów tym samym ratując Hayley. Sam nie znam odpowiedzi na to pytanie. Przecież to ja Justin Mahone, ja wiem wszystko o wszystkim i wszystkich. No cóż, oceniłem się zbyt wysoko. Kiedy zbliżaliśmy się do jej osiedla postanowiłem w końcu przerwać ciszę.
- A co do tej starej pralni, to... - przełknąłem ślinę - nie domyślasz się kto to mógł być? Kto mógłby ją podpalić i jeszcze zrzucić to na Ciebie? - zapytałem. Kiedy znaleźliśmy się przy furtce, dziewczyna stanęła na przeciwko mnie ruszając ramionami.
- Nie mam pojęcia, przecież wiesz - otworzyła skrzypiące drzwiczki. - Justin, dzięki. - szepnęła jakby do siebie, ale usłyszałem dokładnie. Uśmiechnąłem się. 
- Do zobaczenia - rzuciłem krótko i odwróciłem się od razu kierując się w swoją stronę.
- Cześć - usłyszałem. 



    Wszedłem do salonu paląc główne światło. Odłożyłem klucze na niski stolik i zdjąłem skórzaną kurtkę, którą rzuciłem gdzieś w kąt. Usiadłem na kanapie pocierając dłońmi twarz, westchnąłem cicho.
- O, jesteś już - usłyszałem i odwróciłem głowę w stronę drzwi
- Jeszcze tu jesteś? - zwróciłem się do Chada. Uśmiechnął się cwaniacko i zaciągnął miętowym papierosem.
- Jestem przekonany, że jakby ona zapytała Cię ' kim dla Ciebie jest ' na pewno nie odpowiedziałbyś ' A no wiesz, jesteś kolejną bezużyteczną dziwką na jedną noc. ' - oznajmił. Ale czy miał rację? I to jest kolejne pytanie na które nie znam odpowiedzi. Mam nadzieję, że będzie ostatnie. - Coś jest na rzeczy - dodał po chwili. Nie odpowiedziałem. Wiele nas łączy, ale jeszcze więcej dzieli. Czy ja mógłbym.. Czy ona mogłaby.. Nie, stop Justin, dość - skarciłem się w myślach. 
- Halo, jesteś tam? - pomachał mi dłonią przed oczami, na co pokręciłem nią lekko. Wstałem z siedzenia i chwyciłem kurtkę. 
- Idę się przejść. - Rzuciłem i zniknąłem za wyjściowymi drzwiami. 
    Coś mnie opętało, coś czego nie mogłem opisać, ani w żaden sposób okazać. Nie umiem tego wyjaśnić, ale obiecuję, że dojdę do rozwiązania. Kiedy przechodziłem na drugą stronę ujrzałem dwie sylwetki kręcące się dom obok. Wytężyłem wzrok i cofnąłem się kilka kroków. Podszedłem bliżej nich.
- Kate? Emily? Coś się stało? - Zapytałem. Kate i Emily Fitch to bliźniaczki. Są podłe i wredne, ale można nieźle się z nimi zabawić. Uśmiechnąłem się do siebie wspominając jedną z minionych nocy spędzonych właśnie z Emily.
- I co z Hayley? - usłyszałem, na co szybko podniosłem głowę. Kate uśmiechała się szyderczo. Zaraz, zaraz...
- A wy skąd o tym wiecie?

___________________________♥________________________________

CZYTASZ? = SKOMENTUJ

Hej wam :) Dzięki za komentarze i wiadomości. NO I ZA PRAWIE 8 TYSIĘCY WEJŚĆ! Jesteście niesamowici.